درمان سرگیجه وضعیتی خوش خیم معمولا مطمئن نمودن بیمار از بهبودی تدریجی بیماری است. امروزه روش درمانی ساده ای که در بالین بیمار انجام پذیر است برای این بیماری وجود دارد که تقریباً در اکثر موارد موثر است و در مدت چند دقیقه علائم بیمار را برطرف می سازد. در این مقاله پاتوفیزیولوژی، تشخیص و روش درمانی سرگیجه وضعیتی خوش خیم مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج روشهای مختلف مشابه با یکدیگر مقایسه شده است. و نتایج 98 مورد درمان شده توسط مؤلفین گزارش شده است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه واهداف: سرگیجه خوش خیم وضعیتی، شایعترین علت بروز سرگیجه با شیوع بالا می باشد. امروزه این نوع سرگیجه در اثر جدا شدن ذرات اتوکنیا از ماکول اتریکول و شناور شدن این ذرات در مجرای نیم دایره ایجاد می شود و به نیروی جاذبه حساس می باشد. تشخیص BPPV یکی از اصلی ترین چالش های پیش روی بیمار و متخصصین می باشد. (1) تشخیص این نوع سرگیجه عموما ماه ها طول می کشد و اغلب بیماران با تجویزهای نا مناسب درمانی روبرو می شوند. ویتامینD یکی از مواد مغذی برای بدن است و به سلامتی بدن کمک می کند. این ویتامین در عملکرد عضلات و سیستم ایمنی نقش دارد. ویتامین Dاز طریق نور خورشید، رژیم غذایی و مکمل ها به دست می آید. نتایج پژوهش ها نیز از ابتدای دهه 80 نشان از کمبود شدید ویتامین D در شهرهای بزرگ دارد. مروری بر همبستگی بین کمبود ویتامین D و شیوع سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند نشان دهد که توجه به کمبود ویتامین D در بیماران و لحاظ کردن آن در پروسه درمان این بیماری می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. در مطالعه حاضر، مروری بر بررسی ارتباط بین سرگیجه خوش خیم وضعیتی و کمبود ویتامین D خواهیم داشت. مواد وروش ها: به منظور مروری بر رابطه بین کمبود ویتامین D بر ایجاد سرگیجه خوش خیم وضعیتی کلیه مقالات موجود در این زمینه از سال 1952 تا 2016 میلادی در پایگاه های اطلاعاتی Ovid، ProQuest، Google Scholar، PMC مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. یافته ها: افزون بر 200 مقاله با موضوعات مرتبط با سرگیجه خوش خیم وضعیتی و ویتامین D در پایگاه های اطلاعاتی مذکور مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت از 36 مقاله به صورت کامل و 7 مقاله به صورت خلاصه پژوهشی برای نگارش مقاله حاضر مورد استفاده قرار گرفت. نتیجه گیری: سرگیجه خوش خیم وضعیتی به عنوان بیشترین عامل مراجعه بیماران به متخصصین و اورژانس می باشد و بسیاری از اختلالات مرکزی و عروقی تظاهراتی مشابه با سرگیجه خوش خیم وضعیتی دارند که می تواند روند تشخیص و درمان را با دشواری روبرو سازد. با توجه به مطالعات متعدد کمبود سطح سرمی ویتامین D در بیمارانBPPV می تواند عامل به وجود آمدن این نوع سرگیجه و عود مجدد آن باشد. کمبود این ویتامین در بیماران با سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند از کلیدی ترین یافته ها جهت عدم عود مجدد این بیماری باشد.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم وضعیتی از شایعترین انواع سر گیجه های محیطی می باشد. مانورهای فیزیکی (canalith repositioning) از مهمترین روش های شناخته شده در درمان این بیماری می باشند. ولی میزان موثر بودن (efficacy) این مانورها از جمله مانور Epley در مطالعات مختلف، متفاوت ذکر شده است. در این مطالعه میزان تاثیر این مانور بر روی 43 بیمار بررسی شده است.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 43 بیمار که شرح حال و معاینه بالینی آنها منطبق بر تشخیص بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی بوده، انجام شده است. جهت این بیماران مانور Epley انجام و از آنها خواسته می شد که پرسشنامه ویژه ای را روزانه تا هفت روز پر کنند. بیماران پس از هفت روز مجددا معاینه، پرسشنامه ها جمع آوری و مانور Epley مجددا جهت تعیین پاسخ یا عدم پاسخ به درمان انجام می شد.نتایج: متوسط دوره بیماری قبل از درمان 7 هفته بود. 59% بیماران به دنبال یک بار انجام مانور بهبود کامل سرگیجه را در 24 ساعت اول گزارش کردند. در 20% بیماران بهبود سرگیجه در طی یک هفته بعد از انجام مانور مشاهده شد ولی نتوانستیم نتیجه بگیریم که این بهبودی تا چه حد با انجام این مانور ارتباط داشته است. در 21% بیماران سرگیجه تا بعد از هفته اول ادامه داشت. علایم باقی مانده شامل احساس سبکی در سر، عدم تعادل در 55% بیماران دیده شد ولی به علت خفیف بودن علایم نیاز به درمان پیدا نکردند.نتیجه گیری: یک بار انجام مانور Epley در 59% از بیماران ما سبب از بین رفتن سرگیجه شد. این مانور ساده بوده و نیاز به تجهیزات خاصی ندارد و می تواند به عنوان درمان انتخابی بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV: Benign Paroxysmal Positional Vertigo) شایع ترین عامل ابتلا به سرگیجه های حاد محیطی است که اغلب نشانه های سایکولوژیک آن نادیده گرفته می شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تاثیرات سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم بر حافظه شنوایی-کلامی مبتلایان انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی در مجموع 40 فرد مبتلا به سرگیجه حاد تحت آزمایشات شنوایی و وستیبولار قرار گرفتند و پس از تشخیص ابتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم، نسخه فارسی پرسشنامه سنجش معلولیت ناشی از گیجی و آزمون حافظه شنوایی-کلامی ری برای آن ها اجرا شد. یافته ها نتایج نشان دادند که میزان معلولیت ناشی از سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم موجب کاهش ظرفیت حافظه شنوایی-کلامی نسبت به افراد هنجار می گردد. نتیجه گیری مبتلایان به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم که از سرگیجه های شدید چرخشی رنج می برند، نسبت به افراد هنجار دچار مشکلات بیشتری در یادگیری از طریق حافظه شنوایی-کلامی هستند و ابتلا به سرگیجه حاد به عنوان یک حالت ناخوشایند جسمی می تواند منجر به عوارض شناختی قابل ملاحظه ای در آن ها گردد.

مقدمه و هدف: با ورود به دوره سالمندی تغییرات بارزی در عملکرد فیزیولوژیک سیستم های درگیر درسیستم تعادلی بدن رخ می دهد و ممکن است مشکلات متعددی را برای سالمندان در پی داشته باشد. استفاده از توانبخشی دهلیزی رویکرد مفیدی در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه می باشد. تاکنون مطالعات اندکی به بررسی تاثیر توانبخشی دهلیزی در جمعیت سالمند مبتلا به سرگیجه پرداخته اند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر توانبخشی دهلیزی بر بهبود علائم سالمندان مبتلا به سرگیجه خوش خیم وضعیتی (BPPV)؛Benign Paroxysmal Positional Vertigo بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی تحلیلی تعداد 46 فرد سالمند (محدوده سنی 72-61 سال) مبتلا به (BPPV) که به شیوه غیر احتمالی آسان انتخاب شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. کلیه بیماران سالمندی که با علائم سرگیجه محیطی به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امام خمینی اهواز مراجعه می کردند در ابتدا توسط متخصص گوش و حلق و بینی معاینه می شدند و تاریخچه گیری کاملی از آن ها صورت می پذیرفت. سپس جهت ارزیابی دقیقتر، بیماران تحت آزمایش VNG قرار می گرفتند. در مرحله بعد بیماران انتخاب شده تحت درمان توانبخشی وستیبولار (VR) به روش Epley قرار گرفتند و پس از اتمام دوره درمانی، نتایج DHI و VNG آن ها مجددا ثبت شد. ارزیابی تاثیر توانبخشی وستیبولار از طریق مقایسه یافته های DHI و VNG در قبل و بعد از انجام تمرینات صورت گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات از طریق آزمون تی زوج و با استفاده از نرم افزار SPSS 15 صورت پذیرفت. نتایج: میانگین سن بیماران مورد مطالعه 4.5 ± 67.28 سال بود. انجام برنامه VR باعث کسب نتایج هالپایک (آزمون وضعیتی) طبیعی در 31 نفر (67.4 درصد) و کاهش شدید دامنه نیستاگموس ها در 9 نفر گردید. در این مطالعه بین دامنه نیستاگموس های مشاهده شده و امتیازات DHI - در حالت قبل از درمان - همبستگی آماری معناداری مشاهده گردید (0.77=r). انجام VR باعث کاهش معنادار میانگین امتیازات DHI در وضعیت پس از توانبخشی وستیبولار (16.12 ± 53.26) نسبت به وضعیت قبل از آن (9.23 ± 15.36) گردید (0.001>P-value). نتیجه نهایی: به طور کلی یافته های این مطالعه نشان داد که توانبخشی دهلیزی روش بسیار مفیدی در درمان سالمندان مبتلا به سرگیجه می باشد. عدم درمان مناسب سرگیجه در این قشر، آن ها را در معرض آسیب های جدی ناشی از عدم تعادل از جمله شکستگی های استخوانی و معلولیت های طولانی که منجر به ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره می گردد، قرار می دهد.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم حملاتی مختصر از سرگیجه، تهوع و یا نیستاگموس وضعیتی است که با تغییر وضعیت سر به وجود می آید. یکی از درمان های توانبخشی ارایه شده جهت بیماران مانور ایپلی می باشد که در مطالعات گوناگون نتایج آن متفاوت گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی کارایی این روش در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر در فاصله زمانی بین زمستان 1386 تا تابستان 1388 در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان بر روی 67 بیمار مبتلا به سرگیجه حمله ای وضعیتی خوش خیم ناشی از مجرای نیم دایره خلفی (38 زن و 29 مرد) در فاصله سنی 27 تا 68 سال انجام پذیرفت. پس از تشخیص، بیماران توسط مانور ایپلی با توصیه و ارایه محدودیت حرکتی تحت درمان قرار گرفته و پس از یک هفته نتایج حاصل از درمان با آزمون دیکس هالپایک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه حاکی از بهبودی علایم سرگیجه در 92.5 درصد بیماران بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده کارایی مانورایپلی در درمان بیماران دچار سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.

سابقه و هدف: سرگیجه وضعیتی خوش خیم حمله ای (BPPV) شایع ترین علت سرگیجه است. پاتوفیزیولوژی این بیماری امروزه بر اساس نظریه سنگ مجرا (canalolithiasis) توصیف می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دوروش مانور فیزیکی و تجویز دارو در درمان BPPV انجام گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی 45 بیمار مبتلا به BPPV انجام شده است. بیماران طی اولین معاینه به صورت تصادفی انتخاب و بر اساس سن و جنس و علت بیماری همسان سازی و سپس به دو گروه تقسیم شدند. 22 نفر تحت درمان دارویی با بتاهیستین و 23 بیمار تحت درمان با مانور ایپلی (Epley) قرار گرفتند. میزان بهبودی هر گروه با آزمون هال پایک (Hall Pike) و شرح حال یک هفته و یک ماه بعد ارزیابی شد.یافته ها: یک هفته بعد از درمان 58.3 درصد در گروه دارو و 94.1 درصد در گروه مانور، آزمون هال پایک منفی داشتند، میزان بهبودی شکایات نیز از همه بیماران سوال شد که یک هفته بعد از درمان 39.77 درصد بیماران گروه دارو و 81.52 درصد بیماران گروه مانور بهبود یافتند که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دارا می باشد (p<0.001).338/4-=Z) یک ماه بعد از درمان 56.83 درصد گروه دارو و 86/96 درصد گروه مانور بهبود یافتند (P<0.01 و z=-3.36) اختلاف بین میزان بهبودی یک هفته و یک ماه بعد از درمان در گروه دارو معنی دار بود (P<0.01 و z=2.85) ولی در گروه مانور اختلاف معنی داری به دست نیامد.استنتاج: مانور ایپلی در کنترل کوتاه مدت علائم BPPV بسیار موثرتر از دارو عمل می کند و روش مناسبی برای درمان این بیماری می باشد.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی، شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوریEpley و Semont بهترین درمانها برای این بیماری می باشند. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. روشها و مواد: تعداد 64 بیمار که فرم تیپیک بیماری سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی را داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران در فاصله زمانی مهرماه سال 1380 لغایت اسفند ماه 1381 در کلینیک تخصصی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه گردآوری و مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور راندوم در دو گروه مانور Semont و مانورepley تقسیم شدند. در مراجعات ابتدا بهبود علایم به صورت سابژکتیو از مریض سؤال و سپس به طور ابژکتیو با استفاده از مانور هال پایک، بیماران از لحاظ وجود نیستاگموس مورد ارزیابی قرار می گرفتند. پذیرش هر مانور نیز بررسی و یافته ها با کااسکوئر و با کمک نرم افزارSPSS11.05 آنالیز شدند. نتایج: 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. پذیرش مانور در سن بالای 55 سال در مورد مانور Epley از لحاظ آماری قابل توجه بود. بحث: درمان با مانور Epley درمان مناسب و موثر در درمان سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی است. اگر چه اثرات درمانی سابژکتیو آن به نسبت مانور Semont تفاوت آماری نداشت، ولی پذیرش بیماران مسن در مورد مانور Epley بارزتر است. چکیده مقاله: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوری بهترین درمانها برای این بیماری است. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. لذا درمان با مانور epley مؤثرترین و قابل قبول ترین درمان مانوری برای بیماران سرگیجه خوش یم حمله ای وضعیتی است.

سرگیجه احساس ناخوشایندی است که بیش تر هنگام راه رفتن و حفظ تعادل بروز می کند. شیوع آن در افراد بالای 65 سال %13 تا %38 گزارش شده است. تشخیص سرگیجه مشکل است، زیرا علل متفاوتی دارد که باید از هم افتراق داده شوند. گیجی به طور معمول با علل متابولیک و قلبی- عروقی ارتباط دارد، در حالی که سرگیجه حقیقی مشکل گوشی یا عصبی دارد. مدت سرگیجه به طور معمول طولانی نیست ولی در 1.4 بیماران مسن ممکن است بیش از یک سال طول بکشد. سرگیجه های شدید و مداوم میزان سقوط و زمین خوردن را افزایش می دهند و سبب کاهش کیفیت زندگی می گردند.